آرزو

آرزو هات و یکجا یاد داشت کن و یکی یکی از خدا بخواه اون      یادش نمی ره ولی تو یادت می ره که چیزی که امروز داری

آرزوی دیروزت بوده .

                                                                                                         هیچکس

خیام

این کوزه چو من عاشق یاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده است

این دسته که بر گردن او می یبینی

دستی است که بر گردن یاری بوده است

                                                                  خیام(رها)

ستاره

شب بود ،

سکوت بود،

پنجره اتاقم کوچک بود ،

به آسمان نگریستم ،

ولی چیزی ندیدم،

چون روبروی پنجره ام دیواری کشیده اند،

ستاره ها را نمیبینم ،

ستاره ها هم مرا نمیبینند ،

خانه ای داشتیم پر از عشق،

پنجره ای داشت ،

از پنجره اش ستاره ها را میدیدم،

یادم باشد

یادم باشد حرفی نزنم که دلی بلرزد خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

 یادم باشد که روز و روزگار خوش است وتنها دل ما دل نیست

 یادم باشد جواب کینه را با کمتر از مهر و جواب دو رنگی را با کمتر از صداقت ندهم

 یادم باشد باید در برابر فریادها سکوت کنم و برای سیاهی ها نور بپاشم

 یادم باشد از چشمه درسِ خروش بگیرم و از آسمان درسِ پـاک زیستن

 یادم باشد سنگ خیلی تنهاست... یادم باشد باید با سنگ هم لطیف رفتار کنم مبادا دل تنگش بشکند

 یادم باشد برای درس گرفتن و درس دادن به دنیا آمده ام ... نه برای تکرار اشتباهات گذشتگان

 یادم باشد زندگی را دوست دارم

 یادم باشد هر گاه ارزش زندگی یادم رفت در چشمان حیوان بی زبانی که به سوی قربانگاه می رود زل بزنم تا به مفهوم بودن پی ببرم

 یادم باشد می توان با گوش سپردن به آواز شبانه ی دوره گردی که از سازش عشق می بارد به اسرار عشق پی برد و زنده شد

 یادم باشد معجزه قاصدکها را باور داشته باشم

 یادم باشد گره تنهایی و دلتنگی هر کس فقط به دست دل خودش باز می شود

 یادم باشد هیچگاه لرزیدن دلم را پنهان نکنم تا تنها نمانم

 یادم باشد هیچگاه از راستی نترسم و نترسانم

 یادم باشد زنده ام

و...

کلام دوست

دوست دارم وجودم برای تو همچون سمفونی باشد که درونمایه های وجودیت را به ترنم درآورم.

سفر

زندگی و سوزش

(یک شب تا سحر بیدار خواهم ماند

و گریه های شمع و پروانه را خواهم دید

همیشه آنها در شعر من بوده اند

باید یک بار هم من در شعر آنها جای بگیرم)

شور و حالی نیست در این دل دیوانه را     

                                            باز می خواهد ببیند شوق آن دوردانه را

کاش می دانست دل،شمعش دگر در ساز نیست

                                            کاش می فهمید مفهوم غم پروانه را

شمع من در فکر سوزش می تراود شعله ها

                                           تا ببیند لذت پرواز ان دیوانه را

یک نظر پروانه اما نیست در فریاد شمع

                                           شمع می سوزد که نورانی کند ویرانه را

شمع می سوزد ولی محتاج هر پروانه نیست

                                          مهر باید تا بساز د نرم ، هر بیگانه را

حال شمعی بود شمعی آتشین سر در دلی

                                         حال بشنو قصه ی پروانه ی بی لانه را

اشک غم بر گونه پروانه میریزد ولی

                                         شمع کی می بیند آن پژمردن مردانه را

بال پر در گوشه ای افتاده خود در گوشه ای

                                         شمع می گوید : منم پر میکنم پیمانه را

زخم می سوزد تن پرونه بیچاره را

                                         باز می گوید : توئی جان می دهی افسانه را

شمع ، روشن همچنان سرزنده از طوفان خویش

                                          با ز می سوزاند آن پروانه ی بی خانه را

سخت می میرد ولی با یاد شمعش شاد شاد

                                           مرگ تا شاید کشد عشقی چنین جانانه را

شمع با پروانه هر یک عاشقی دیوانه اند

                                          عشق اما ابتدا می سوزد آن پروانه را

حیف گر اینگونه شمعی باشدت ای قلب من

                                        سعی کن پروانه باشی سر کنی دورانه را

فروغ فرخزاد

من پری کوچک غمگینی را میشناسم که در انتهای اقیانوسی مسکن دارد. پری کوچکی که شب از یک بوسه میمیرد و سحرگاه با یک بوسه بیدار میشود.              فروغ فرخزاد (رها)

تابستان

رها

...

سوگند

سوگند به سکوت که هرگز خاکستر عشق را به تند باد سرکش جدایی نخواهم سپرد...

زندگی

زندگی همان شبنم صبحگاهی آرمیده بر روی گلبرگهاست که با نگاه آفتاب می میرد

انسان بودن

نمی خواهم یک نابغه باشم چون به اندازه کافی برای انسان بودن مشکل  دارم .

                                                                                                             هیچکس

سکو

بهترین دوست اون دوستی که بتونی روی یک سکو ساکت بشینی و چیزی نگی و وقتی ازش دور می شی حس کنی بهترین گفتگوی عمرت را داشتی .
                                                                                                                   هیچکس

من می توانم

من می توانم در دانشگاه زندگی ‚ درسهای استقامت ‚‌بردباری ‚ ره یابی به وضعیت مطلوب‚ همراه با خود باوری و شکر گزاری در مقابل نعمت ها را بیاموزم .  

    من می توانم آینده ای روشن با افکار مثبت و دور از بدبینی و تفکرات منفی بسازم .

   من می توانم نیکبختی و موقعیت و شادمانی و کامروایی را با نیروی اراده و کوشش خود و توکل به خدا بدست بیاورم .

  من می توانم تابلوی زندگی خود را با رنگ های سحر خیزی ‚‌ورزش ‚ وقت شناسی ‚‌خوش قولی ‚‌مهربانی و ...... رنگ آمیزی کنم  .

گوناگون

عکس از ملودی

 

سیمین غانم

سیمین غانم [Play] 

انسانیت

بین انسانیت و آدمیت می دونی چقدر فاصله است ؟
آنقدر فاصله می شود گذاشت که  آدمیت را به حراج می گذاری تا به انسانیت برسی و وای بر زمانی که قیمت ها را نصف کنند و را ه طولانی یشود - سرت را کلاه بگذارند و انسانیت رابه قیمت بالا تری بفروشند و تو می مانی  ودنیای بی آدمیت و حال این گونه است .
کمی فکر کن و در هیچ حراجی شرکت نکن که شاید این بار نوبت توست

                                                                                                                  هیچکس