محبوب من!
برای من فرقی نمی کند دیگران چه بگویند. برایم فرقی نمی کند که اکنون توانایی انجام خیلی از کارها را ندارم. برایم فرقی نمی کند که دیگر نمی توانم شعری بنویسم، سخنی بگویم یا حتی از بیان چهار جمله کوتاه در رنجم. اما همین که شما حرفهایم را بشنوید و قبول کنید کافی است.

اگر بگویم دنیا را رها کرده ام دروغ است. اگر بگویم از بی میلی روزها را ندیده می گیرم، اشتباه است. اگر بگویم آگاهانه و خود خواسته از راه های پیش رو حذر می کنم، بیهوده است. محبوب من همه از ناچاری است. مصیبت از این بدتر؟

محبوب من!
سالهاست پای سفرم بسته است. از تفریح و بازی کناره گرفته ام. نه به سیاحت می روم و نه به زیارت. حالا به زیارت هم بروم وقتی شما نباشید هر سفر و دیداری بی فایده است.