بدون عنوان

 جون میکنیم تو زندگی

حس می کنیم که زنده ایم

 جوونیها رو باختیمُ فِکر می کنیم برنده ایم

 نشون میدیم که کوهیمُ، هیشکی حریفمون نشد

 کوه شدن اختیاری نیست زندگی مهربون نشد‍‍‍‍‍‍‍

 تا یک شکسته می بینیم واسش چه اشکا روونه

 خودمونَم خوب می دونیم، که از دلِ تنگِ مونه

 دل می شکَنیم، میسوزونیم ،اصلا مهم نیست واسَمون

 اما تا مارو می شکنن ، می نالیم از دست زَمون

 ظاهرِ کارَم که شده ، قَهقَهَ مون به آسمون

 کلی برو بیا داریم اما چقدر بی هم زبون

 گول میزنیم خودمونُ به آب و رنگ زندگی

 عاشقی رو میخوایم ولی برای رَفع خستگی

 به سادگی دل می دیمُ و به سادگی دل می کنیم

 واسه به لحظه دل خوشی به هر دری در میزنیم

 روز و شبامون میگذرن، بیخبر از دل پیر شده

 یادش بخیر جوونی رو، وقتی می گیم که دیر شده

 با همه یِ اون برد و باخت ،باید که از نو دل و ساخت

 باید با قلبا آشتی کرد باید که عشقو خوب شناخت

 جمله دوستت دارم و باید به جاش گفت و شنید

 دارو باشیم نه داروغه باید به آئینه رسید